Wat je moet weten over buitenlandse honden

Het is een stekelig onderwerp, dat vaak tot heftige discussies leidt. Honden die vanuit het buitenland naar Nederland gehaald worden. En laat ik hier duidelijk zijn; ik schrijf dit artikel NIET om dit onderwerp te bediscussieren. Dit artikel gaat over iets dat er wel direct mee te maken heeft, namelijk (toekomstige) eigenaren van buitenlandse honden, hun verwachtingen en het welzijn van deze honden. 

Als je de keuze maakt om een hond in je huishouden op te nemen, heb je verschillende mogelijkheden. Variërend van pup tot een herplaatser. Herplaatsers komen niet per definitie “zoals vroeger” uit het asiel, maar worden tegenwoordig ook vaak geplaatst via social media, marktplaats óf via instanties die honden uit het buitenland halen.

Laten we eerlijk zijn. De kans dat een herplaatser een “rugzakje” heeft, is groter dan wanneer je een pup aanschaft. En ja, ik weet dat er óók honden herplaatst worden om andere redenen dan gedrag. Die honden zijn echt wel te vinden. Maar vraag maar na bij de medewerkers van een gemiddeld asiel; de honden die herplaatst moeten worden vanwege gedrag zijn in de meerderheid.
Dat hoeft niet een struikelblok te zijn; als je als nieuwe eigenaar weet hoe je met dat gedrag moet omgaan, als je eventueel bereid bent om hulp in te schakelen, is er geen enkele reden waarom een herplaatser  niet een succesvolle 2e kans bij een andere eigenaar kan hebben.

Maar…
Het is wel belangrijk dat je als nieuwe eigenaar de juiste verwachtingen hebt. Als die verwachtingen niet passen bij de werkelijkheid, is het een harde dobber. Voor eigenaar én hond!

Dagelijks krijg ik mail van mensen die op zoek zijn “een tip” om het gedrag van hun hond te veranderen (over die “tips” schreef ik al eens een artikel, maar dat terzijde). Wat mij daarin opgevallen is, is het hoge percentage eigenaren van honden uit het buitenland. En ik kan me niet aan de indruk onttrekken, dat heel veel van die eigenaren een heel ander beeld hadden bij de hond die ze in huis haalden.

De situatie van honden in het buitenland die naar Nederland komen,  is variabel maar over het algemeen is er een aantal mogelijkheden:
* Ze hebben gezworven op straat, waarbij ze zelf op zoek moesten naar hun eten. Ze hebben mogelijk agressie moeten inzetten om hun veiligheid in aanwezigheid van mensen/honden/verkeer etc te waarborgen.
* Ze hebben (ook) in een asiel gezeten waar de omstandigheden niet te vergelijken zijn met asiels in Nederland. Ze hebben mogelijk agressie moeten inzetten om hun veiligheid te waarborgen.
* Ze zijn (ook) bij een opvangadres geweest
* Ze hebben (ook) een lange reis achter de rug, in het vliegtuig of met meerdere honden in benches in een grote auto/bus

Dat zijn nogal heftige omstandigheden, die op de meest stabiele hond al een fikse impact kunnen hebben. Tel daarbij op dat angst en stress overgedragen kan worden via de moeder naar pups en dan ontstaat er een blauwdruk voor een hond met issues.

Helemaal als je erover nadenkt, dat wij onze honden over het algemeen blootstellen aan best veel prikkels. Nederland is dichtbevolkt: er is bijna altijd overal geluid, er zijn honden, mensen, verkeer, andere dieren etc.
Daarnaast zijn de leefomstandigheden van honden hier heel anders dan “daar”. Ze worden vaak – als je het vergelijkt met hun leven eerder – beperkt in hun leefruimte en -beweging. Dat kan niet anders; in Nederland is het niet leefbaar als elke hond los door de wijk loopt…

Dat HOEFT allemaal niet direct te leiden tot problemen. 
Maar moet wel leiden tot aanpassing.
Aanpassingen van de eigenaar aan wat de hond aan kan. 
Nu, maar ook in de toekomst.

En daar gaat het volgens mij vaak fout. Voor veel eigenaren komen die vereiste aanpassingen als een verrassing. Gelukkig zijn er heel heel veel mensen die dat voor hun hond over hebben. Maar voor veel eigenaren is het onverwacht, en niet iedereen kan en/of wil dat inpassen in hun leven.
Hoe dan ook; het is een situatie die leidt tot verdriet.
Vandaar dit artikel.

Als je van plan bent om een herplaatser een nieuwe kans te bieden, vind ik dat helemaal geweldig. Wij hebben al meerdere herplaatsers in ons hart gesloten en ontzettend veel plezier aan ze beleefd.
Maar doe het alsjeblieft met de juiste verwachting.
Zodat je je kunt voorbereiden en een realistisch beeld hebt.
Want je hebt er niets aan als het een teleurstelling wordt. En de hond al he-le-maal niet!

Wat is dan realistisch? 
Verwacht de volgende problemen:
* moeite met alle prikkels in onze wereld, wat zich bv. uit in heftig trekken aan de lijn en heel “druk” zijn
* bang voor andere honden, mensen, verkeer en dat uiten in agressie
* bang voor andere honden, mensen, verkeer en dat uiten in vluchtgedrag/weglopen
* Afhankelijk zijn van de eigenaar, waardoor verlatingsangst ontstaat
* Prooigedrag ten aanzien van katten (en andere dieren)

En nee; niet ELKE hond uit het buitenland heeft deze problemen. 

Maar wees erop voorbereid dat je met dit gedrag geconfronteerd zou kunnen worden en dat dat eerder waarschijnlijk is dan onwaarschijnlijk. Het zijn in elk geval de problemen die ik vaak terug zie in mijn praktijk en voorbij zie komen in de vragen van eigenaren van buitenlandse honden.
Vraag jezelf VOORDAT je de nieuwe eigenaar wordt, af of je samen met je hond aan dit gedrag zou willen werken als het er is. Is je antwoord “nee” (wat best legitiem is), begin er dan niet aan. Voor jezelf niet, maar ook voor de hond niet. Want die gaat zeker niet blijer worden als hij wéér moet wennen aan een nieuwe omgeving.

Nog een afsluitende opmerking:
Ik weet dat ik in dit artikel veel honden en groepen over een kam scheer. En dat er uitzonderingen zijn. Maar ga er niet te gemakkelijk van uit dat JOUW hond de uitzondering wel zal zijn. Want dan kan het een fikse teleurstelling worden…

(reacties die gaan over de discussie wel/niet naar Nederland halen, verwijder ik!)

Dit artikel is geschreven door Monique Bladder, hondengedrag-specialist. Overname is alleen toegestaan na toestemming, delen wordt op prijs gesteld.